Środki trwałe - Odniesienie do prawa bilansowego W świetle art. 3 ust. 1 pkt 15
ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, środki trwałe to rzeczowe aktywa o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności
dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby
jednostki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W tej definicji
szczególną uwagę należy zwrócić na warunek kompletności i zdatności do użytku,
który musi zostać spełniony w celu zaklasyfikowania danego przedmiotu do
środków trwałych. Warunek ten oznacza, że kompletne i zdatne do użytku są takie
składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie niezbędne elementy
konstrukcyjne. Definicje odnoszą się do takich elementów, bez których nie może
prawidłowo funkcjonować dany element majątku, zgodnie ze swoim przeznaczeniem.
W myśl przepisów bilansowych do środków trwałych zalicza się w szczególności:
1) nieruchomości – w tym grunty, budowle i budynki oraz lokale będące odrębną własnością; 2) maszyny, urządzenia, środki transportu; 3) ulepszenia w obcych środkach trwałych; 4) inwentarz żywy (np. zwierzęta pociągowe, zwierzęta w cyrku lub zoo). Zgodnie z warunkami zawartymi w art. 3 ust. 4 RachU, środki trwałe oddane do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze zalicza się do aktywów trwałych jednej ze stron umowy. Wynika z tego, że składniki majątku nie muszą stanowić własności lub współwłasności jednostki, ażeby można je było zaliczyć do środków trwałych. Jednostka musi jednakże sprawować nad nimi kontrolę. |